|
|
|
|
|
|
|
Broń myśliwska.., |
|
|
|
|
|
Rodzaje broni
Rozróznia się broń mysliwską śrutową,
kulową oraz broń kombinowaną (śrutowo-kulową).
- Broń śrutowa występuje w postaci
pojedynki, dwururki (tzw. dubeltówki) i samopowtarzalnej (automat).
- Broń kulowa może być jednolufowa (tzw.
sztucer jednostrzałowy, powtarzalny, czyli repetier lub automat) albo o
lufach (tzw. sztucer podwójny, ekspres). - Broń kombinowana ma lufy śrutowe
i kulowe. Najczęściej używaną bronią kombinowaną jest trójlufka, tzw.
dryling, który ma dwie lufy śrutowe i jedną kulową lub dwie dwie kulowe i
jedna śrutową.
Układ broni może być poziomy, pionowy
(nadlufka, bok) lub w trójkąt (przy trójlufkach), tzw. dryling.
Pod względem konstrukcji broń może być łamana
lub o jednolitym sztywnym połączeniu luf i zamka z osadą. Nowoczesna broń
śrutowa jest przeważnie łamana, zaś kulowa jednolitej budowy. Od tej ogólnej
zasady są wyjątki, a więc dryling i ekspres są łamane, zaś dubeltówka z
zamkiem ślizgowym systemu Darne'a ma budowę sztywnej konstrukcji.
|
|
|
Broń śrutowa
Dubeltówka składa się z czterech
zasadniczych części: osady, baskili, luf i czułenka.
Kaliber i wszystkie inne dane broni śrutowej
wybite są na komorze nabojowej od spodu hakach lub z boku. Kaliber broni śrutowej
oznaczony jest zwykle zespołem liczb, np. 12/70, przy czym 12 oznacza
kaliber, a 70 oznacza długość komory nabojowej. Ponadto zawsze jest
oznaczenie prób przystrzeliwania broni zawierające określenie miejscowości
i państwa, rodzaj prochu i ewentualnie, która to była próba, a więc zwykła
lub zaostrzona albo I lub II. Każda z wytwórni broni podaje inaczej cechy
broni.
Komora nabojowa to część lufy, w której mieści
się nabój i gdzie następuje wybuch. Ta część lufy musi być odpowiednio
gruba, ażeby nie uległa deformacji w czasie wybuchu naboju. Grubość lufy w
tym miejscu wynosi 2,6-3,8 mm, podczas kiedy końcowa część lufy przed
czokiem ma grubość tylko 0,6-0,9 mm. średnica komory nabojowej jest większa
od średnicy przewodu lufy o grubość ścianek łuski naboju. Długość
komory nabojowej w broni śrutowej, w zależności od tego, do jakich nabojów
broń jest dostosowana (short lub long), wynosi 65 lub 70 mm. Nowoczesne
dubeltówki mają komory o długości 70 mm.
Dubeltówka bezkurkowa zabezpiecza się
samoczynnie przez otworzenie klucza (przesunięcie na prawo) umozliwiającego
złamanie broni. Bezpiecznik na dupeltówce znajduje się u góry baskili.
Drylingi mają bezpiecznik z boku baskili i te niezabezpieczają broni
samoczynnie. Dubeltówki kurkowe zabezpieczają się przez opuszczenie kurków. Żadne,
nawet tzw. pewne zabezpieczenie mechaniczne nie daje gwarancji uniknięcia
przesunięcia bezpiecznika i potem oddania przypadkowego strzału.
Najpewniejszym zabezpieczeniem jest rozładowanie broni.
Osady mogą miec różny kształt. Podstawowe
dwa rodzaje to angielska o prostej i gładkiej szyjce oraz pistoletowa, która
ma szyjkę wygiętą do dołu, podobnie jak rączka dawnego pistoletu. Osady
pistoletowe maja przeważnie bakę, czyli zgrubienie kolby w miejscu, gdzie
dotyka się do niej policzkiem. Osada dubeltówki składa się ze stopki,
kolby i szyjki, a u sztucera powtarzalnego także i z łoża. Stopka jest tą
częścią broni, która opiera się o ramię. Kolba służy do właściwego
ukierunkowania broni, a szyjka stanowi uchwyt dla ręki. Łoże broni kulowej
służy do stałego połączenia lufy z osadą.
|
|
|
Broń kulowa
Broń kulowa składa się z lufy z komorą
nabojową i zamkiem oraz z łoża.
Wewnętrzna część lufy jest gwintowana, tzn.
ma spiralne pasy pól i bruzd w liczbie 4 lub 6, głębokości ok. 0,1 mm.
Jeden pełny skręt gwintu ma długość 20-24cm, co daje ponad 2 obroty
pocisku w lufie. Ilość obrotów zależy od długości lufy. Pocisk uzyskuje
ok. 3500 obrotów na sekundę. Ruch obrotowy pocisku pozwala utrzymać
stabilność kierunku lotu i pokonywać opór powietrza.
Lufy broni kulowej maja długość 51-65 cm.
Broń o dłuższych lufach daje mozliwość większego wykorzystania gazów w
procesie spalania się prochu, a to daje większą szybkość początkową
pocisku, a w konsekwencji większą energię uderzenia. Dłuższa lufa ułatwia
ponadto bardziej precyzyjne wycelowanie przez szczerbinkę i muszkę, ponieważ
jest dłuższa linia celowania.
Kula sztucerowa ma zasięg 5 km, a breneka do
1500 m. Wobe tak duzego zasięgu kuli zachowanie szczególnej ostrożności
przy strzelaniu w pobliżu osad lub dróg jest warunkiem bezpieczeństwa.
Dotyczy to również strzelania na otwartej przestrzeni, gdy w głębi nie ma
lasu, który stanowiłby naturalny kulochwyt. W żadnym wypadku nie wolno
strzelać, jeżeli na linii strzału są ludzie, choćby nawet punkt celowania
leżał znacznie bliżej i na niższym poziomie niż ludzie. Pocisk
wystrzelony w poziomie, a więc w pozycji stojącego myśliwego, leci
conajmniej 500 m i potem często rykoszetuje o ziemię i leci dalej do 1000m.
Broń przed polowaniem należy oczyścić ze
smarów, zwłaszcza lufy z zaoliwienia, gdyż obecność oliwy w lufach
znacznie osłabia ostrość strzału śrutowego, a w lufach gwintowanych
zmienia tarcie pocisku, a przez to następuje zmiana balistyki zarówno wewnętrznej,
jak i zewnętrznej. Zamki mogą być nasmarowane, ale w okresie zimy smarem
trudno zamarzającym. Ponadto trzeba zawsze sprawdzić, czy lufy sa czyste,
wolne od resztek pakuł, waty lub innych zanieczyszczeń.
|
|
|
Amunicja śrutowa
Nabój składa się z następujących części:
łuski (tekturowej lub plastykowej), spłonki, prochu, przybitki filcowej, śrutu
(ew. w koszyczku plastykowym) oraz jednej lub dwu przybitek, w zależności od
tego, czy nabój zamknięty jest zawinięciem łuski czy gwiazdką. Łuska ma
długość 65 lub 70 mm - odpowiednio do długości komory nabojowej. śrut
jest wykonany z ołowiu utwardzanego arsenem i antymonem. Jeśli śrut
znajduje się w koszyczku, to koszyczek ten chroni lufy przed zaołowieniem, a
śrut przed deformacją.
|
|
|
Amunicja kulowa
Pocisk składa się z dwóch części, a więc
zewnętrznej osłony - płaszcza i wewnętrznej - rdzenia (ołów). Osłona może
byc całkowita i wówczas mówi sie o pocisku pełnopłaszczowym lub tylko częściowa
i wtedy pocisk określany jest jako półpłaszczowy. W praktyce najczęściej
używa się pocisków półpłaszczowych, z tym że odsłonięcie ołowiu w
tych pociskach może być większe lub mniejsze, a ponadto płaszcz może być
zgięty w połowie, tworząc literę H. Taki pocisk nazywa się H-płaszcz.
Pocisk z większą częścią odsłoniętą łatwiej ulega deformacji po
trafieniu w cel lub przy zderzeniu z przeszkodą, np. z trawą lub gałązką.
Kształt czubka pocisku może być również różny, a więc spiczasty, zaokrąglony
lub stożkowy.
|
|
|
<< Wstecz |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
